วัง ๑ หมายถึง น. ที่อยู่ของเจ้านาย, ถ้าเป็นที่อยู่ของพระมหากษัตริย์เรียกพระราชวัง หรือ พระบรมมหาราชวัง; ห้วงนํ้าลึก เช่น วังจระเข้.ก. ล้อม, ห้อมล้อม.
น. วิธีจับช้างเถื่อนโดยต้อนช้างเข้ามาอยู่ในวงล้อมทั้งโขลง.
น. ห้วงนํ้าที่หมุนวน.
น. วังซึ่งเป็นที่ประทับของพระมหาอุปราช เรียกในราชการว่า พระราชวังบวรสถานมงคล ตั้งอยู่ด้านหน้าพระราชวังหลวงหรือพระบรมมหาราชวัง มีมาตั้งแต่ครั้งกรุงศรีอยุธยา,ในรัชกาลที่ ๔ ทรงบัญญัติให้เรียกว่า พระบวรราชวัง, ปัจจุบันเรียกพระราชวงศ์ฝ่ายนี้ว่า ฝ่ายวังหน้า.
น. วังซึ่งเป็นที่ประทับของพระเจ้าแผ่นดิน, ในรัชกาลที่ ๔ทรงบัญญัติให้เรียกว่า พระบรมมหาราชวัง.
น. วังซึ่งเป็นที่ประทับของกรมพระราชวังบวรสถานพิมุขมักตั้งอยู่ทางด้านหลังของพระราชวังหลวง.
(โบ; เลิก) น. ตำแหน่งเจ้ากระทรวงปกครองครั้งโบราณ มีหน้าที่รักษาพระราชวังจัดการพระราชพิธีและมีอำนาจพิจารณาพิพากษาคดีของราษฎร.
น. วงก์. (ป.).